Children Of Bodom - 'Follow The Bodom'

Οι Children of Bodom είναι μια μπάντα από την πόλη Espoo της Φινλανδίας. Ιδρυτής της είναι ο Alexi Laiho ο οποίος το 1993 αποφάσισε με τον παιδικό του φίλο Jaska Raatikainen να ιδρύσουν μια μπάντα με το όνομα IneartheD με τους ίδιους ως κιθαρίστα/ τραγουδιστή κ drummer αντίστοιχα. Το αρχικό σχήμα συμπλήρωσε ο Samuli Miettinen, ο οποίος για προσωπικούς λόγους αποχώρησε από το συγκρότημα, αποχαιρετώντας το ρόλο του ως μπασσίστας και στιχουργός της μπάντας. Αντικαταστάθηκε αργότερα από τον Henkka "Blacksmith" Seppälä, τον οποίο οι Laiho και Raatikanen γνώριζαν από το σχολείο. Στο εν μέσω διάστημα, ο κιθαρίστας Αlexander Kuoppala ενσωματώθηκε στο σχήμα, ύστερα από γνωριμία του με τον Jaska σε μια τοπική μπάντα κλασσικών οργάνων (έπαιζαν τρομπέτα και κόρνο αντίστοιχα). Το τελευταίο μέλος που θα έμπαινε στο σχήμα ήταν ο Jani Pirisjoki, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του πληκτρά το 1996. Μετά από αρκετές προσπάθειες προώθησης ενός demo και αρκετές φιλονικίες του τελευταίου με τα υπόλοιπα μέλη, ήρθε η απόλυσή του και η αντικατάσταση αυτού με τον Janne Wirman, ένα jazz πιανίστα. Φέρνοντας τον χαρακτήρα του στα πλήκτρα, οι τότε IneartheD πήραν νέα ώθηση, υπογράφοντας με μια μικρή Βέλγικη εταιρία, την Shiver Records. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η γνωριμία του Kuoppala με τον τραγουδιστή των Thy Serpent ήταν αυτή που έστειλε τους IneartheD στην εταιρία του δεύτερου, την Spinefarm Records, με τον όρο να αλλάξουν όνομα, καθώς το IneartheD υπαγόταν στην Shiver Records. Έτσι, τα μέλη αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το μυστήριο ενός τριπλού φονικού στην λίμνη Bodom το 1960 και έτσι ονόμασαν τη μπάντα Children of Bodom.

Δισκογραφική δουλειά :

Το 1997 ήρθε η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, το “Something Wild”. Ένα CD στο οποίο, όπως δήλωσε αργότερα ο Alexi Laiho, ήθελε πολύ να συνδυάσει το αγαπημένο του Death Metal με τις τεχνικές του ειδώλου του Yngwie Malmsteen, λόγος για τον οποίο το εντάσσει στον πάτο της λίστας με τα αγαπημένα του Children of Bodom CDs. Για το κομμάτι Deadnight Warrior γυρίστηκε ένα βίντεο κλιπ με budget της τάξεως των 1.000 Ευρώ, μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο, στην άγρια νύχτα, με βαθμούς που κατά μέσο όρο άγγιζαν τους -15^ο C.

Μεταξύ 1998 και 1999 ηχογράφησαν το 2^ο CD τους με τίτλο “Hatebreeder”, το οποίο ακολούθησε το cd single “Downfall”, ένα κομμάτι το οποίο αρχικά είχε τον τίτλο “Forevermore”, με τον οποίο το παρουσίαζαν στα live τους. Γυρίστηκε ένα ακόμα βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Downfall».

Το 2000, ο Alexi και η παρέα του αποφάσισαν να αφήσουν τα Φινλανδικά studio και να ανατρέξουν στη γείτονα χώρα Σουηδία και στα studio της, όπου ηχογράφησαν μεταξύ Αυγούστου και Σεπτεμβρίου το “Follow the Reaper”, CD-σταθμός που τους καθιέρωσε στο χώρο του Melodic Death Metal και έγινε πλατινένιο. Βίντεο από αυτό το CD γυρίστηκε για το κομμάτι «Everytime I Die» από τον σκηνοθέτη Tuukka Temonen .

Και κάπου εδώ, τα Early Days των ‘Children of Bodom’ φτάνουν στο τέλος τους, αφήνοντας χώρο για μια πιο σκληροπυρηνική εποχή του συγκροτήματος.

Μια εποχή που εγκαθιδρύθηκε με το album τους Hate Crew Deathroll (2002), ένα album που έμεινε στην κορυφή των charts για περίπου 3 βδομάδες, χαρίζοντας τους τον βραβείο του χρυσού δίσκου. Με βίντεο κλιπ για τα κομμάτια “Sixpounder” και “Needled 24/7”, η τιμώμενη ως Finnish Band of the Year 2002, ξεκίνησαν για ένα μονοετές tour γεμάτο sold-out συναυλίες και την αναγνώριση της μπάντας στην Β. Αμερική. Δυστυχώς όμως, «κανένας χορός δε διαρκεί για πάντα» και έτσι το δυσάρεστο νέο της αποχώρησης του Alexander Kuoppala συγκλόνισε τους fans του συγκροτήματος όσο και τον ίδιο τον Alexi. Έτσι, ο τελευταίος στράφηκε στον bandmate του από τους Sinergy, τον Roope Latvala, o οποίος δέχτηκε να συμμετάσχει στους Children of Bodom.

Έχοντας τελειώσει την παγκόσμια περιοδεία τους με τον Latvala ως μόνιμο πια μέλος, οι Children of Bodom ηχογραφούν τον EP “Trashed, Lost & Strungout” καθώς και το single “In your face” που περιείχε την γνωστή παρωδία του “Oops! I did it again” της Britney Spears. Αργότερα αυτά τα κομμάτια ήταν στο 5^ο CD τους, το “Are You Dead Yet?” του 2005. Πιο απλά riff με περισσότερα core και industrial στοιχεία μαζί, κάτι που πλέον αναγνωρίζεται ως το μουσικό στυλ τους. Γυρίζοντας ένα DVD στην Στοκχόλμη με το όνομα “Chaos Ridden Years”, φεύγουν για The Unholy Alliance tour μαζί με τους Slayer, In Flames, Lamb of God, Mastodon και Τhine Eyes Bleed, τον Ιούνιο του 2006. Παραμονή πρωτοχρονιάς ένα ατύχημα προκάλεσε κάταγμα στον αριστερό ώμο τους Laiho, το οποίο τον ταλαιπωρούσε και τον κρατούσε μακριά από την σκηνή για περίπου 3 μήνες. Ανακοίνωση από το site τους έλεγε πως παρότι δε θα ναι ποτέ πια 100% καλά ο όμως του, δε θα επηρεάσει στο ελάχιστο τις κιθαριστικές του δυνατότητες και αποδόσεις επί σκηνής, καθώς και ένα καθησυχαστικό μήνυμα ότι η μπάντα έχει ήδη γράψει κάποια κομμάτια για το νέο τους album.

2008 και “Blooddrunk” ενόψει. Έχοντας τελειώσει την παγκόσμια περιοδεία τους με τα προαναφερθέντα ονόματα, αποφασίζουν την κυκλοφορία του 6^ου album τους, το οποίο παρουσιάζουν σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το Wacken Open Air την ίδια χρονιά. Με ένα band status αξιοζήλευτο (αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν μόνο 6 CD) χαίρουν παγκόσμιας αναγνώρισης σε κάθε πλευρά του πλανήτη. Κάνοντας μια ακόμα περιοδεία δίπλα σε ονόματα όπως Testament, Slipknot, Cannibal Corpse, Machine Head, Lamb of God και As I Lay Dying, αναγκάζονται τον Μάιο του 2009 να διακόψουν για λίγο τις συναυλίες καθώς ο Alexi είχε ξανά ατύχημα στο tour bus, το οποίο έγινε δριμύτερο λόγω του προηγούμενου τραυματισμού του.

Φεβρουάριος 2009 και οι CoB αποκαλύπτουν ότι θα κυκλοφορήσουν ένα Cover Album, γεμάτο από εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών που έχουν ήδη παίξει καθώς και άλλα. Ο τίτλος αυτού είναι “Skeletons In the Closet”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2009. W.A.S.P., Alice Cooper, Billy Idol, Andrew W.K., Slayer και άλλοι καλλιτέχνες είδαν τραγούδια τους να φιγουράρουν στο track-list του album αυτού.

Κασσάκος Σωτήρης

Gus G: Όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα

Ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα των Ελλήνων καλλιτεχνών είναι να λάβουν αναγνώριση στο εξωτερικό. Από τα 60s και τη Νανά Μούσχουρη και τους Aphrodite's Child έχουν παρά ελάχιστοι καταφέρει κάτι τέτοιο, γεγονός που αποδεικνύει και αναδεικνύει την προβληματική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας στο πως αντιμετωπίζουμε τη μουσική. Και η κατάσταση χειροτερεύει αν αναλογιστεί κανείς την ελληνική νοοτροπία που απαξιώνει οποιαδήποτε επιτυχία προκύπτει σε οποιονδήποτε τομέα! Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνει κανείς γιατί στο ανέκδοτο με το τζίνι ο Ελληνας εύχεται να καταστραφεί το αμάξι και το σπίτι του γείτονα του, παρά να έχει και ο ίδιος καλύτερο! Προτιμάμε δηλαδή όλοι να είναι το ίδιο επίπεδο με εμάς για να μη νιώθουμε μειονεκτικά! Τι συμβαίνει όμως όταν θέλουμε το επίπεδο μας να είναι το τίποτα; Μάλλον γι'αυτό δεν έχουν μάθει οι εκτός σκληρού ήχου για όσα συντελούνται τις τελευταίες 50 μέρες με έναν Ελληνα κιθαρίστα ονόματι Κώστα Καραμητρούδη....

Το «επίσημο» κράτος δείχνει να απαξιώνει την rock πλευρά των εγχώριων προσπαθειών, κι αυτό αντί να δημιουργεί προβληματισμό, θεωρείται ως δεδομένο! Αναγκαστικά όλα αυτά τα χρόνια όποιος ήθελε να προχωρήσει στη rock μουσική αναγκάστηκε να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό. Ελάχιστοι κατάφεραν έχοντας ως βάση τη χώρα μας να πετύχουν την αναγνώριση των προσπαθειών τους. Έχουμε τα κραυγαλέα παραδείγματα μαζικής προβολής εκλάμψεων που ξεκινάνε από μια απλή παρουσία σε μια απονομή βραβείων και φτάνουν μέχρι και τον παροξυσμό της Eurovision, χωρίς καμμία συνέχεια. Εχει άραγε αναρωτηθεί κανείς αν υπάρχουν ακόμα και σήμερα Έλληνες μουσικοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό; Σε όσους αναζητούν απάντηση σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι μια: Κώστας Καραμητρούδης!

Ένα παιδί γεννημένο το 1980 έχει κάνει τον παγκόσμιο rock τύπο μέσα στον Αύγουστο να διακόψει τη ραστώνη των διακοπών του για να σερφάρει στον κυβερνοχώρο, αναζητώντας τον «Έλληνα κιθαρίστα που θα αντικαταστήσει τον, επί 22 συνεχόμενα χρόνια κιθαρίστα του Ozzy Osbourne». Όταν αποφασίζει ο Ozzy να πάρει καινούριο κιθαρίστα μετά από τόσα χρόνια τότε πραγματικά μιλάμε για είδηση! Όταν όμως αποφασίζει να πάρει έναν Έλληνα, τότε για εμάς τους Έλληνες η είδηση προκαλεί τουλάχιστον έκπληξη! Σε μια χώρα που ο Γιάννης Σπάθας των Socrates συνεχίζει να παίζει σε μικρούς συναυλιακούς χώρους, χωρίς να έχει την αναγνώριση που του αξίζει, η είδηση είναι τουλάχιστον ένδειξη των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας. Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί 28 χρονών να καταφέρνει να σταθεί δίπλα σε ένα ιερό τέρας της ροκ σκηνής! Η μήπως όχι;

Αλήθεια πόσοι ξέρουν τον Gus G. Όπως είναι το nickname του στην Ελλάδα; Πόσα αφιερώματα έχετε διαβάσει γι'αυτόν σε ελληνικά περιοδικά και πόσα αντίστοιχα για τον Ozzy; Για έναν κιθαρίστα είναι τουλάχιστον αναγνώριση το να τον επιλέγει ένας καλλιτέχνης του βεληνεκούς του double O, πόσω μάλλον όταν έχει και την αλαζονεία να λέει πως κατάφερε να είναι πιο πετυχημένος από ό,τι το συγκρότημα με το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο το όνομα του (Black Sabbath). Αλήθεια ξέρετε κανέναν στον σκληρό ήχο που να πέτυχε ποτέ κάτι τέτοιο; Μάλλον κανένας αν και αρκετοί προσπάθησαν να κάνουν κάτι ανάλογο...

Η 22η Αυγούστου 2009 θα μείνει στην ιστορία των αυτόχθονων rock μουσικών ως ημερομηνία - ορόσημο. Εκείνη τη βραδιά ο Gus G. κατάφερε με την πρώτη κιόλας εμφάνιση του να σταθεί επάξια στη πρόκληση να είναι «ο κιθαρίστας του Ozzy». Να είναι δηλαδή εκείνος που θα παίξει τα απίστευτα κιθαριστικά μέρη που ο Rhandy Rhoads, ο Jack Lee και ο Zakk Wylde έχουν κάνει τον Ozzy τον μεγαλύτερο hard rock solo καλλιτέχνη όλων των εποχών! Θα είναι η απάντηση στη μιζέρια και στον ωχαδερφισμό των Ελλήνων που υποστηρίζουν ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «δεν μας θέλουν στο εξωτερικό και ό,τι και να κάνουμε πάντα στην απέξω μας έχουν» κ.ο.κ. Είναι όμως η επιτυχία αυτή του νεαρού κιθαρίστα από τη Θεσσαλονίκη τυχαία και προϊόν προσπάθειας συλλογικής για την μουσική μας εγχώρια κοινότητα; Μάλλον όχι...

Σε ηλικία 10 ετών ξεκίνησε κλασική/ακουστική κιθάρα στο ωδείο της γειτονιάς του και σε ηλικία 14 ετών ξεκίνησε μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας. Κλασική ιστορία εκκολαπτόμενου πιτσιρικά με τρέλα στην rock μουσική. Αντί όμως να παγιώσει τη θέση του στο «χωριό» και να περηφανεύεται που πήρε υποτροφία για το μεγαλύτερο σχολείο για μουσικούς στον κόσμο (Berklee) έκανε την υπέρβαση που μόνο όσοι έχουν θράσος κάνουν τέτοιες κινήσεις. Δυο βδομάδες μετά την παρουσία του στην Αμερική αποχωρεί δίνοντας πίσω την υποτροφία, αφήνοντας τους πάντες σύξιλους! Ήταν σαν να ένιωθε ότι δεν τον χώραγε πλέον η μάθηση και η «εκπαίδευση» και έπρεπε να εκφραστεί παίζοντας δική του μουσική; Ο ίδιος τουλάχιστον κάπως έτσι κατανοεί την κίνηση του αυτή που τον έφερε στα επόμενα χρόνια να είναι αναμεμιγμένος με πολλές μπάντες και project.

Όλα μα όλα τα σχήματα στα οποία συμμετείχε έφεραν τη σφραγίδα του και η επιτυχία δεν άργησε να έρθει! Που αλλού; Στη Ιαπωνία που λατρεύει τους ήρωες της κιθάρας ο Gus βρήκε την γη της Επαγγελίας και έγινε τοτέμ! Στην Ελλάδα πέρα από τα περιοδικά που καλύπτουν τον hard n heavy ήχο ούτε μια γραμμή αναφοράς! Δεν έχανε ευκαιρία χαμένη με πιο κραυγαλέα την επάξια αντικατάσταση του κιθαρίστα των Arch Enemy στο τεράστιο festival Ozzfest. Εκεί ίσως για πρώτη φορά οι συνεργάτες του Ozzy τον είδαν και τον «εβαλαν στα υπόψιν», μιας και ο Gus κατάφερε να αντικαταστήσει τον Ammot κάτι παραπάνω από επάξια. Και ο ίδιος ήξερε πως τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται και σίγουρα είναι κλειδιά που ανοίγουν πόρτες στη μουσική βιομηχανία. Κακά τα ψέμματα δεν αρκεί μόνο δουλειά και αφοσιώση, αλλά και καλές δημόσιες σχέσεις και σωστές επιλογές για να φτάσει κανείς στην καταξίωση. Και για όσους το βλέπουν κάπως στραβά τονίζοντας το εμπορικό κομμάτι της υπόθεσης θα ήθελα να ρωτήσω ποιος από εσάς δε θέλει να καταξιωθεί στη δουλειά του ή σε ο,τιδήποτε δίνει την ψυχή του; Το ζήτημα είναι ο,τι κάνεις να είναι αντάξιο των δικών σου προσδοκιών και σίγουρα ο Gus δεν μπορούσε να συνεχίσει να συμμετέχει σε πολλά σχήματα κάνοντας τον εαυτό του χίλια κομμάτια. Και για να γίνει κάτι τέτοιο έγινε κάτι που δεν περίμενε κανείς πέρα από εκείνους που πραγματικά πίστευαν στις δυνατότητες του...

Το γεγονός που καθιέρωσε τον Κώστα Καραμητρούδη σε μουσικό παγκόσμιας κλάσης ήταν η κατασκευή signature model κιθάρας από την ESP, που είναι μια από τις μεγαλύτερες κατασκευάστριες εταιρίες κιθάρων στον κόσμο! Και αυτό το κατάφερε σε ηλικία 25 ετών, χωρίς Ozzy, χωρίς να είναι σε κάποιο group με εκατομμύρια πωλήσεις, γεμίζοντας αρένες! Αυτό ως απάντηση σε όποιους θεωρούν πως ο Gus G. είναι ακόμα ένα προϊόν της μουσικής βιομηχανίας όπως πολλοί υπερτεχνικοί κιθαρίστες...Γιατί λοιπόν η ESP πόνταρε πάνω του χωρίς να είναι αυτό που λέμε «διάσημος»;

Aπάντηση σε αυτό δε θα δώσει κανείς καλύτερα από τα γεγονότα που επακολούθησαν! Ο Gus με αναπτερωμένο ηθικό αρχίζει να γίνεται πιο ακριβής στο παίξιμο και στις συνθέσεις του, βάζοντας τους Firewind σε πρώτη προτεραιότητα, παίρνοντας καταξιωμένους μουσικούς στις τάξεις τους! Αν λοιπόν αυτό το παιδί ήθελε όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του θα του αρκούσε να είχε δίπλα του καλούς εκτελεστές και όχι μουσικούς με την προσωπικότητα και την εμπειρία του Μπάμπη Κατσίωνη και του Mark Cross! Οι Firewind έχουν στην πορεία των ετών μια δυναμική που μόνο κάποιος κακεντρεχής δε θα μπορούσε παρά να αναγνωρίσει...

Όμως οι Firewind δεν είναι ακόμα και σήμερα παρά ένα πολύ καλό συγκρότημα μεσαίου βεληνεκούς που δεν μπορεί να γεμίσει αρένες μόνο του! Πως λοιπόν τα κατάφερε ο Gus G. να αναγκάσει τον Ozzy και τους συνεργάτες του να τον επιλέξουν; Θαρρώ πως είναι ακριβώς η ίδια απάντηση που δίνεται και γιατί η ESP τον επέλεξε για να φτιάξει signature model! Γιατί πίστεψε στην εξέλιξη και στη δυναμική που έχει...

Ετσι ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της ελληνικής πραγματικότητας έφτασε στον Όλυμπο και αντί να κοιτάξει με αλαζονεία τα υπόλοιπα ελληνικά βουνά τόλμησε να φτάσει στο Έβερεστ. Και πάλι αντί να αντικρύσει με αλαζονεία όλα τα υπόλοιπα μικρότερα βουνά, αναγνώρισε πως κάποιος άλλος Έλληνας είναι καλύτερος κιθαρίστας και σίγουρα δεν είναι εκείνος....Ξέρετε πολλούς να το κάνουν αυτό όταν δέχονται χλευασμό και δυσπιστία, όντας σε τέτοιο επίπεδο; Τελικά τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα;

Προφανώς αν είχε καταφέρει κάποιος άλλος από τους celebrity καλλιτέχνες απλώς να κάνει backing vocals σε κάποιον καλλιτέχνη επιπέδου Sting ή U2 θα μιλούσαμε για καριέρα ή για εθνικό γεγονός που αναγνωρίζει την αξία των Ελλήνων μουσικών. Όλοι όμως αυτοί συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν τα ίδια και τα ίδια, πότε με τη Νανά Μούσχουρη και πότε με το Βαγγέλη Παπαθανασίου που τα κατάφεραν υπό άλλες συνθήκες 30 χρόνια πριν! Κανείς τους δεν αναζητά τα σημερινά παραδείγματα αφοσίωσης και εργατικότητας που θα είναι πρότυπο για όλους τους μουσικούς της χώρας μας. Και φυσικά δεν προβάλλουν τον Gus G. αλλά ξέρουν να «θυμούνται» τους AC/DC όταν έρχονται στην Ελλάδα για live όντας «fan από παιδιά» χωρίς να έχουν εκείνο το κύριο χαρακτηριστικό που θα τους κάνει να ασχοληθούν με αγάπη και σεβασμό με τη μουσική! Κι αυτό είναι η παιδεία που στην Ελλάδα δυστυχώς ξεκινά από τα σχολεία στραβά αφορίζοντας το rock και ολοκληρώνεται με τον πόλεμο των λουλουδιών κάθε βράδυ στα ξενυχτάδικα!

Σε αυτό λοιπόν τον κόσμο γεννήθηκε και αυτό το παιδί πριν 28 χρόνια και βλέποντας τον να μην τον εμπνέει κα να μην του δίνει έστω και μια ευκαιρία, διάλεξε να αυτοεξοριστεί! Αν λοιπόν σαν χώρα εθελοτυφλούμε στην δικαίωση των κόπων του τότε αυτόματα καταδικάζουμε κάθε νέο που είναι σε αυτή τη χώρα στην αυτοεξορία ως λύση στην πραγμάτωση των προσωπικών του στόχων και οραμάτων!

Μπράβο Κώστα και μπράβο σε ΟΛΟΥΣ τους μουσικούς που τιμούν τη χώρα μας και μπράβο στους κόπους χρόνων στο βωμό της μουσικής που αγαπάνε. Από τον Νότη Μαυρουδή μέχρι τους Rotting Christ η λίστα είναι ατελείωτη και άξια μεγάλης αναφοράς! Όμως αυτό που πέτυχε ο Καραμητρούδης σε μόλις 10 χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική είναι τουλάχιστον απίστευτο για όσους ασχολούνται με τη μουσική.

Το δεύτερο show κλείστηκε και είμαι σίγουρος πως θα το απολαύσει και θα το χαρεί, αντί να νιώθει άγχος για το πώς θα φανεί και πως θα ακουστεί επί σκηνής πλάι στον Ozzy! Αυτό το κείμενο ας είναι ντοκουμέντο για την πραγματικότητα αυτών των ημερών όταν θα έρθει ξανά στη χώρα μας ο Gus με ή χωρίς των Ozzy. Εκεί θα λάβει την αναγνώριση από τους «μετά Χριστόν προφήτες» που πριν θα μιλούσαν για καριέρα του Ρουβά και της Βίσση. Τότε θα μιλάνε με συγκίνηση για το «ελληνόπουλο που μας έκανε περήφανους». Μην εκπλαγείτε...εγώ πιστεύω πως θα γίνει και θα έχει και απ'ευθείας συνδέσεις ακόμα και με το κοριτσάκι με το οποίο ήταν ερωτευμένος ο 10χρονος Κώστας όταν ξεκινούσε το ταξίδι του πάνω στην ταστιέρα...

Λευτέρης Τσουρέας

Αφιέρωμα The Last Drive : Μyth Ιn Greece

Οι Last Drive είναι ελληνικό μουσικό συγκρότημα απ' την Αθήνα. Ήταν μια γκαράζ πανκ μπάντα και στη δεκαετία του '90 στράφηκαν σε έναν πιο σκληρό ήχο. Θεωρούνται το σημαντικότερο ελληνικό ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του '80 κι ένα απ' τα σημαντικότερα της ελληνικής ροκ ιστορίας.
Ξεκίνησαν να παίζουν σαν Last Drive στα τέλη του 1983 κι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο "Ροντέο" στις 27 Δεκέμβρη 1983. Τις πρώτες τους εμφανίσεις τις πραγματοποίησαν ως τρίο - Alex K. (τραγούδι, μπάσο) Nick (κιθάρα) Chris B.I. (ντραμς)., με εξαίρεση την πρώτη, όπου στο σχήμα συμπεριλαμβανόταν και ο P.E.P.P. Ένα χρόνο μετά την απόχώρηση του P.E.P.P, για να φτιάξει το δικό του συγκρότημα (Psychotic Cockroaches) το σχήμα συμπληρώθηκε με το Γιώργο "B. George Bop" Καρανικόλα στην κιθάρα. (ο οποίος έπαιζε μέχρι τότε στους Be Bop Jungle).

Το γκρουπ έπαιζε κατά βάση γκαράζ με ροκαμπίλλυ και σερφ επιρροές. Τη μουσική τους την ονόμαζαν οι ίδιοι Trash Rockabilly. Οι πρώτες τους διασκευές ήταν από fifties, ενώ αργότερα από τα sixties και seventies. Σύμφωνα με τους ίδιους, αυτό έγινε επειδή οι επιρροές τους δεν ήταν τόσο από συγκεκριμένα συγκροτήματα, όσο από ένα συγκεκριμένο πνεύμα μουσικής, που διέκρινε και το rockabilly και το garage punk και το seventies punk. Άρχισαν εμφανίσεις στα undergound στέκια της εποχής, ενώ κάποια από τα μέλη έπαιξαν με τους Blue Light στο πρώτο τους live στον "Πήγασο". Το 1985 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους επτάϊντσο σιγνκλ, Midnite Hop, ενώ είχαν ένα κομμάτι και στην κασέττα της Δικαίωμα Διάβασης "Live στο Κύτταρο". Το ΕΡ περιείχε δύο συνθέσεις του Alex - "Poison", "Right by my Side" και μια του George - " Midnight Hop".

Το 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο τους LP Underworld Shakedown, κάνοντας αρκετή αίσθηση τόσο για το περιεχόμενό του όσο και για την παραγωγή (των ίδιων των Drive) που ήταν σε ασυνήθιστα ψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της ανεξάρτητης σκηνής της εποχής. Κάνουν πολλά live στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Οι Last Drive ανοίγουν την συναυλία των Watermelon Men (Αθήνα, φθινόπωρο 1987) και στο τέλος του show, ανεβαίνει στη σκηνή ο Mike Blood, τραγουδιστής των αυστραλών Lime Spiders και τους συνοδεύει σε τρεις διασκευές - "You 're gonna miss me", "Have love will travel" και "Five years ahead of my time". Την Άνοιξη του 1987 κάνουν την πρώτη περιοδεία στο εξωτερικό, σε Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Γαλλία. Παίζουν μαζί με τους Fuzztones, τους Creeps, τους Stomachmouths, τους Dizzy Satellites και άλλους. Μετά τη τουρνέ ο Καπετανόπουλος αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον P.E.P.P. (Πάνος Κασιάρης). Το 1988, κυκλοφόρησε το Heatwave, δίσκος που τους καθιέρωσε και στη γκαράζ σκηνή της Ευρώπης, επανακυκλοφορώντας (με διαφορετικό εξώφυλλο) από τη γερμανική εταιρία Music Maniac. Η επιτυχία τους αυτή τους έφερε στη Γερμανία όπου συμμετείχαν στο φεστιβάλ "Berlin Independence Days", ηχογραφώντας παράλληλα και το EP Time. Παράλληλα ο ήχος του γκρουπ αρχίζει και γίνεται πιο σκληρός. Ο Πωλ Κάτλερ των Dream Syndicate έγινε ο παραγωγός για τα δυο επόμενα albums.

Το Blood Nirvana, που κυκλοφόρησε το 1990, σηματοδότησε την αλλαγή στον ήχο τους, απογοητεύοντας όμως και τους σκληροπυρηνικούς γκαραζάδες και τελειώνοντας τη συνεργασία τους με τη Music Maniac. Αρχίζουν να γνωρίζουν πλατύτερη επιτυχία και τον ίδιο χρόνο ανακηρύσσονται μπάντα της χρονιάς από τους αναγνώστες του περιοδικού Ποπ & Ροκ. Παίζουν με τους Wipers, τους Jesus & Mary Chain, τους Gun Club και περιοδεύουν τη Γερμανία μαζί με τους Dead Moon. Το 1992 κυκλοφορεί το F*head Entropy. Είναι η πιο ώριμη δουλειά τους και με το νέο τους ήχο παίρνουν μέρος στην τότε έκρηξη της ελληνικής σκηνής. Ακολουθεί περιοδεία στην Ισπανία. Στις 23/12/93 οι Last Drive γιορτάζουν τα δέκα χρόνια τους με ένα Live στο West Club. Το 1994 τελειώνει η συνεργασία τους με τη Hitch Hyke, υπογράφουν με την BMG και κυκλοφορούν το Subliminal, άλμπουμ που ήταν και το τελευταίο τους. Τον επόμενο χρόνο ο Καρανικόλας αφήνει το συγκρότημα και σε μερικούς μήνες οι Last Drive διαλύονται μετά από δώδεκα χρόνια στο δρόμο, έχοντας κάνει φανατικούς φίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αξέχαστα live και δημιουργώντας ένα θρύλο που θα ζήλευαν τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα.

Ο Γιώργος Καρανικόλας δημιούργησε τους Blackmail, που έπαιζαν νεοψυχεδέλεια και σε γενικές γραμμές συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν οι Drive. Παλιότερα, το 1986, ο Καρανικόλας είχε κυκλοφορήσει το EP "Το Φως Και Η Σκιά Του" (12" EP, 1986, Wipe Out, WOR 4) με τη συνεργασία (εκτελεστικά) 2 ακόμα μελών των Last Drive. (Alex K. και Chris B.I)
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς μαζί με το Θάνο Αμοργινό δημιούργησαν τους Earthbound το 1998. Έγραψαν μαζί και την μουσική για την ταινία Σώσε με του Στράτου Τζίτζη. Ο Θάνος Αμοργινός γράφει μουσική και για το θέατρο, ενώ συμμετείχε και στο συγκρότημα Space Cakes (Αθήνα).
Ο Χρήστος Μιχαλάτος για ένα διάστημα έπαιξε στην ροκαμπίλλυ μπάντα The Speedballs.

Το Φλεβάρη του 2007 οι Last Drive ανακοίνωσαν την επανασύνδεσή τους για τρεις συναυλίες στην Αθήνα και μια στη Θεσσαλονίκη, το Μάϊο του ίδιου χρόνου. Τον Απρίλη του 2007 επανακυκλοφόρησε το πρώτο τους δισκάκι (Midnight Hop) από τη Blind Bastard Records, ενώ εμφανίστηκαν και στο Open Air fest και στην Πεσκάρα της Ιταλίας τον Ιούλιο.
Τον Μάιο του 2008 έπαιξαν και πάλι στην Αθήνα, τη Λάρισα, τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας και πέντε καινούρια κομμάτια. Τον ίδιο μήνα κυκλοφόρησε ενα διπλό dvd/cd απο την Blind Bastard Records με υλικό από τις συναυλίες της προηγούμενης χρονιάς στο Gagarin και τίτλο Time is not important.
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν καινούριο δίσκο.

Στις 9 Μαίου 2009 κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος τους Heavy Liquid.

Βαγάκης Νικόλας

Linkin Park : Το Άρωμα της Επανάστασης

Με την ανακοίνωση του ονόματός τους για μία συναυλία το καλοκαίρι στην χώρα μας , και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρόνια , το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου , ήταν ένα αφιέρωμα στους συγκεκριμένους κυρίους . Σε λιγότερο από δέκα χρόνια οι Linkin Park έχουν γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα και πολυσυζητημένα group σε αυτόν τον πλανήτη . Με την επαναστατικότητα της μουσικής τους , την σκληρή δουλεία και φυσικά το καλό promotion που είχαν την «τύχη» να διαθέτουν στη φαρέτρα τους , οι Καλιφορνέζοι έχουν καταφέρει πράγματα που άλλα συγκροτήματα πάλευαν μια καριέρα για να τα πετύχουν.

Early Years :
Οι Linkin Park δημιουργήθηκαν από τους μαθητές τότε Mike Shinoda , Brad Delson και Rob Bourdon , με το “Xero” να αποτελεί το πρώτο όνομα του γκρούπ . Μετά την αποφοίτηση τους από το γυμνάσιο , τα παιδιά από την Καλιφόρνια , άρχισαν να πέρνουν πιο σοβαρά την ενασχόληση τους με την μουσική , και έφεραν στη μπάντα τους Joe Hahn , Dave "Phoenix" Farrell και Mark Wakefield . Οι πρώτες ηχογραφήσεις έγιναν το 1996 στο σπίτι του Mike Shinoda , αλλά η απαισιοδοξία, καθώς η μπάντα δεν έβρισκε δισκογραφική εταιρία, μεγάλωνε στα μέλη της και έτσι μετά από λίγο καιρό ο τραγουδιστής , Mark Wakefield , αποχώρησε από τη μπάντα για να βρεί άλλο project , ενώ και ο Farrell έφυγε για tour με τους “Tasty Snax” .

Μετά την φυγή του Wakefield η μπάντα έψαχνε για καιρό νέο τραγουδιστή , μέχρι να συναντηθούν οι δρόμοι του Chester Bennington με τους “Xero” . O Jeff Blue , vice president της Zomba Music , έβαλε τον Chester στην “ομάδα” βλέποντας το μοναδικό και πρωτότυπο ύφος που τραγουδούσε . Τότε ήταν η περίοδος που οι “Xero” άλλαξαν όνομα , και μετονομάστηκαν σε “Hybrid Theory” . H χημεία που είχε αναπτυχθεί μεταξύ των μελών , και κυρίως μεταξύ Shinoda και Chester , βοήθησαν στο να δουλέψουν πάνω σε καινούργιο υλικό εν έτη 1999 . Κάπως έτσι μετονομάστηκαν σε Linkin Park και με την βοήθεια του Jeff Blue που είχε γίνει αντιπρόεδρος στην Warner Records , οι Linkin υπέγραψαν το πρώτο τους μεγάλο συμβόλαιο , και η ιστορία άρχισε να γράφετε .

Hybrid Theory Era :
Η κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ των Linkin Park δεν άργησε να έρθει . Τον Οκτώβρη του 2000 το “Hybrid Theory” κάνει την εμφάνιση του και σηματοδοτεί μια νέα εποχή στη μουσική σκηνή . Πουλάει 4.8 εκατομμύρια αντίτυπα , και γίνετε το best-seller άλμπουμ του 2001 . Τα κομμάτια “Crawling" και "One Step Closer" γίνονται ανάρπαστα από ραδιοφωνικούς σταθμούς και φέρνουν τους Καλιφορνέζους στα ύψη όλων των charts παγκοσμίως . Η μεγάλη και μαζική επιτυχίας τους , τους φέρνει 3 Grammy Awards , για την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα , τον καλύτερο rock δίσκο και την καλύτερη live παρουσία, με την εκτέλεση του “Crawling” . Το ΜTV τους βραβεύει για το καλύτερο rock videoclip για το “In The End” , αλλά για την καλύτερη σκηνοθεσία . Έτσι οι Linkin Park μπήκαν από τον πρώτο τους κι όλας δίσκο στη συνείδηση πολλών ακροατών .

Την ίδια περίοδο οι Αμερικάνοι γίνονται ένα από τα πιο περιζήτητα γκρουπ του κόσμου , και οι παγκόσμιες περιοδείες έρχονται η μια πίσω απ’ την άλλη , σε σημείο να έχουν δώσει 320 Live μέσα σ’ ένα χρόνο , ενώ συνεργάζονται με μεγάλα ονόματα της RNB και Nu-metal σκηνής, όπως οι Cypress Hill , Adema και Snoop Dogg. H επανένωση με τον μπασίστα Dave Farrell έρχεται τον Νοέμβριο του 2001 και η μπάντα ετοιμάζει ένα remix-CD με κομμάτια από τον πρώτο της δίσκο , “Reanimation” ονομάζεται και δείχνει έναν άλλο χαρακτήρα της μπάντας .

Meteora Era :
Μετά την μεγάλη επιτυχία του “Hybrid Theory” οι Linkin Park εν μέσω Αμερικάνικης περιοδείας , αρχίζουν την δουλειά για το δεύτερό τους άλμπουμ το καλοκαίρι του 2002 . Οι πρώτες ηχογραφήσεις γίνονται μέσα στο στούντιο του Tour Bus . Τον Δεκέμβριο του 2002 ανακοινώνεται ο τίτλος του άλμπουμ , ο παραγωγός και η ημερομηνία κυκλοφορίας του . Ο δίσκος ονομάζεται “Meteora” , μια ονομασία που είναι δανισμένη από την δικία μας μοναστική περιοχή . Η νέα τους δουλειά κινείται στα γνωστά Nu-metal και Rapcore στοιχεία της μπάντας , και με την κυκλοφορία του, ανεβαίνει αμέσως στο νούμερο ένα του US Billboard Top 100 , ενώ στην Αγγλία πηγαίνει στο Νο.2 .Την πρώτη μόνο εβδομάδα κυκλοφορίας του το “Meteora” πουλάει 800.000 αντίτυπα σε όλο το κόσμο .
Το δεύτερο άλμπουμ των Linkin Park , πουλάει σαν “τρελό” και μέχρι τον Οκτώβριο του 2003 έχει πουλήσει 3 εκατομμύρια αντίτυπα . Μέσα από τον δίσκο βγαίνουν σαν βίντεο τα κομμάτια " Somewhere I Belong", "Breaking the Habit", "Faint" και "Numb” .

Την ίδια περίοδο συνεργάζονται με μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής , ενώ καλούνται και από τους Metallica στην “Summer Sanitarium Tour 2003” . Κυκλοφορούν μετά από λίγους μήνες τον πρώτο τους live δίσκο , με τίτλο “Live In Texas” , ενώ ετοιμάζουν την παγκόσμια περιοδεία τους με τίτλο “Meteora World Tour” . Βραβεύονται για δεύτερη φορά από το MTV σαν “η καλύτερη rock μπάντα “ , και το καλοκαίρι του 2004 τους βρίσκει να περιοδεύουν σε όλο το κόσμο .

Collision Course και διάφορα projects :
Το “Meteora” άνοιξε κι άλλες πόρτες στην Καλιφορνέζικη μπάντα , έτσι ενώ το καλοκαίρι του 2004 περιοδεύει , κάθε μέλος της ασχολείται και με δικά του project , με πιο χαρακτηριστική , την συνεργασία του Mike Shinoda με τους Depeche Mode . Την ίδια χρονιά ο rapper Jay-Z τους κάνει πρόταση για την δημιουργία ενός νέου remix-αρισμένου άλμπουμ . Η μπάντα το αποδέχεται , και έρχεται στην “ζωή” το “Collision Course” . Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει remix των κομματιών του “Meteora” μαζί με τραγούδια από το “Black album” του rapper .O Mike Shinoda δημιουργεί στα τέλη του 2004 το project του με τίτλο “Fort Minor” , και με παραγωγό τον Jay-Z βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “The Rising Tied” .

Oι Linkin Park την περίοδο 2004-2006 συμμετέχουν σε διάφορες φιλανθρωπικές συναυλίες για την ενίσχυση πληγέντων από φυσικές καταστροφές .Με την παρουσία τους σε συναυλίες για τους πληγέντες από τους τυφώνες Charley το 2004 και Katrina το 2005 δείχνουν το κοινωνικό πρόσωπο της μουσικής , αλλά και της μπάντας .Στα Τέλη του 2006 κερδίζουν άλλο ένα Grammy Award , για την εμφάνισή τους με τον Jay-Z στο κομμάτι “Numb/Encore” .

Minutes To Midnight Era :
To 2006 επιστρέφουν στο στούντιο για την δημιουργία του τρίτου τους κατά σειρά άλμπουμ . Παραγωγός του ανακοινώθηκε ότι θα ήταν ο Rick Rubin , που έχει επιμεληθεί πολλές δημιουργίες άλμπουμ από μεγαθήρια της rock και metal μουσικής , όπως οι Johnny Cash, Red Hot Chili Peppers, Beastie Boys, Run-D.M.C., Metallica, Slayer, Slipknot, ZZ Top, System Of A Down, Scars On Broadway, Jay-Z, The Mars Volta, Dixie Chicks . Στα τέλη του 2006 αρχίζουν οι ηχογραφήσεις , και μέσα του 2007 βγαίνει στην κυκλοφορία ο πολυαναμενόμενος δίσκος . Οι Linkin Park κάνουν στροφή από τον παραδοσιακό τους ήχο και ύφος , και περνάνε με το “ Minutes To Midnight” σε κάτι τελείως διαφορετικό . Οι πιο rock συνθέσεις , και η απουσία του rap στοιχείου ξαφνιάζει πολλούς. Πολλά περιοδικά και μέσα ενημέρωσης γενικά , περνάνε από “Ιερά εξέταση” το άλμπουμ γράφοντας πολύ άσχημες κριτικές .
Αυτό δεν πτωεί τους Αμερικάνους , και την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του , πουλάει 600.000 δίσκους παγκοσμίως , ανεβαίνοντας στα top album του Billboard 100 . Οι Linkin Park παίζουν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου headliners ,και οι παγκόσμιες περιοδείες διαδέχονται η μία την άλλη .

Στα τέλη του 2008 ο Chester Bennington σε δηλώσεις του είπε πως η μπάντα εργάζεται σε νέο υλικό , ενώ τον Απρίλιο του 2009 ανακοινώθηκε η συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας “Transformers: Revenge of the Fallen” , με το κομμάτι « New Devide” , με το clip του κομματιού να βγαίνει Ιούνιο του 2009 .

Στις 21 Ιουλίου οι Linkin Park θα είναι για δεύτερη συνεχόμενη χρονία στη χώρα μας , με σκοπό να μας κάνουν να περάσουμε το ίδιο καλά με πέρυσι , και όσοι ήταν εκεί ξέρουν τι εννοώ . Πιστεύω όσοι πάμε να το απολαύσουμε για δεύτερη φορά .

Δημήτρης Μπέλλος